maandag 16 februari 2015

Uitdagingen en angsten

Het hele leven, dus ook als klein kind heb ik het gehad: hoogtevrees. Mijn gedachten gaan terug, ik was kleiner, nog geen tien en bij het omhoogkijken bij de kerktoren in de plaats waar ik geboren was, kreeg ik een onbehaaglijk gevoel. Alsof de toren ieder moment op mij kon vallen. Dat had niet iets met een kerkelijke straf te maken voor het niet echt geloven, want ook bij het oversteken van de Maas via de oude brug in Maastricht bekroop mij steeds dat zelfde ongemakkelijke gevoel. Meestal achteraf aan de kant afvragend, waarom ik daar zoveel last van moest hebben.
De vloek van hoogtevrees heeft mij door de jaren heen in mindere of meerdere mate blijven achtervolgen. In de bergen minder dan op constructies gemaakt door mensen. Staan op hoogte bij een balustrade en genieten van het uitzicht is nooit voor mij weggelegd geweest. Terwijl paradoxaal genoeg de aantrekkingskracht daarheen door de jaren onveranderd groot bleef: genieten van uitzichten, panorama's, kloven en afgronden. We hebben er weer een nieuwe uitdaging bij. Het plan is om naar Noorwegen te gaan. Nu wil ik van uitzichten kunnen gaan genieten. Zonder hartkloppingen foto's kunnen maken van anderen, die dit probleem niet hebben en op de rand van de preekstoel zitten, de afgrond vlak naast zich. Anders wordt het naderhand toch weer photoshoppen.







Victoriasicht - Rügen, Duitsland 2014
Victoriasicht is een klein bordes hangend over de afgrond van waaruit men o.a. een uitzicht heeft op de grootste klif van Rügen, de Königstuhl aan de linkse kant en de kleine Stubbenkammer de krijtwand aan de rechtse kant . Voor mij een beetje griezelig... zo'n iele constructie. Zeker als je hoogtevrees hebt.
Het uitzichtspunt is genoemd naar Prinses Victoria, die daar in 1865 met haar schoonvader Wilhelm I, koning van Pruisen een bezoek bracht.





Geen opmerkingen:

Een reactie posten